Być może święto Babci i Dziadka to nieoczywisty czas na pokazanie światu naszego najnowszego plakatu, ale… Kiedy wspominam swoich Dziadków, to w tle rysuje się drzewo. Babcia odpoczywa na ławeczce, a delikatne refleksy letniego słońca przebijają się do jej zarysowanej kreską czasu skóry. Pamiętam, jak bawię się w cieniu drzewa, a babcia opowiada mi prawdziwie historie. Chciałam słuchać ich godzinami. Wspominam też, jak przebierałyśmy razem śliwki, z których robiła powidła (ukradkiem wyjadałam je łyżeczkami a babcia udawała, że tego nie widzi). Tego smaku się nie zapomina. Moja babcia mieszkała na wsi, tam drzewo nie jest niczym nadzwyczajnym, to codzienność, która jest oczywistością. To wokół drzew spotykają się mieszkańcy przy przydrożnych kapliczkach, drzewa mają tam swoje historie, niektóre pamiętają narodziny wyczekanych berbeci, inne wiernie pilnują grobów najbliższych. Patrząc na ten plakat, mogę z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że w którymś z tych misternie posklejanych niczym plastry miodu mieszkaniach, czeka niejedna babcia, która pewnie też w tak odmiennym od wiejskiego miejskim krajobrazie, ma swoje ulubione drzewa. Może przy chodnikach, które codziennie przemierza a może ma też swoją ulubioną ławeczkę, park, gdzie lubi odpocząć i tak po prostu posiedzieć? Drzewom zawdzięczamy tak wiele.
Nie ważne czy na wsi, czy w mieście, mają nieocenioną wartość. Wzbudzają ogromny sentyment, niejedno widziały i niejedno pokolenie przeżyły. Życzę każdemu wnukowi, żeby miał możliwość spędzać czas ze swoimi dziadkami w otoczeniu pełnym drzew, które dają ogrom możliwości do zacieśniania międzypokoleniowych więzi.
A może też macie wspomnienia związane z drzewami?
Plakat autorstwa Adama Kamińskiego
